Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι ρευστή παντού. Στα μέτωπα του πολέμου, στο διπλωματικό πεδίο και φυσικά στις παρενέργειες που έχει προκαλέσει όλη αυτή η κατάσταση στις σχέσεις των Ευρωπαίων με τις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ.
Και όλα αυτά, ενώ σε 70 περίπου ημέρες μπαίνουμε στον τέταρτο χρόνο από την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στο ουκρανικό έδαφος. Ένας πόλεμος fast truck, μετατράπηκε σε έναν πόλεμο φθοράς χάρη στον ηρωισμό των Ουκρανών και τη βοήθεια των Αμερικανών και Ευρωπαίων συμμάχων τους.
Το τι συμβαίνει στα πεδία των μαχών έχει άμεση επίδραση στο διπλωματικό πεδίο. Εκεί, ο Βλαντιμίρ Πούτιν απαιτεί να πάρει και το 20% των περιοχών που δεν έχει κατακτήσει, κάτι που έχει οδηγήσει τις παρασκηνιακές συνομιλίες σε αδιέξοδο.
Είναι λογικό η μη παράδοση αυτών των εδαφών να είναι η κόκκινη γραμμή του Ζελένσκι τον οποίον στηρίζουν σχεδόν όλοι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό που απομένει στον Ρώσο Πρόεδρο είναι πλέον να επιχειρήσει τη στρατιωτική κατάληψη αυτών των εδαφών. Στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν πως αυτή η προσπάθεια θα έχει σημαντικό κόστος για τον ρωσικό στρατό, ενώ είναι άγνωστο σε πόσο χρόνο θα επιτευχθεί, αν επιτευχθεί.
Από την άλλη πλευρά, σε αυτόν τον πόλεμο φθοράς, έτσι όπως έχει εξελιχθεί, η Ουκρανία μειονεκτεί. Και μειονεκτεί σημαντικά, καθώς στερείται εφεδρειών. Αν, μάλιστα, ο Αμερικανός Πρόεδρος διακόψει την παροχή πληροφοριών μέσω δορυφόρου, τότε θα χάσει και την ικανότητα των στοχευμένων, από μεγάλη απόσταση, πληγμάτων μέσα στο ρωσικό έδαφος.
Τι επιλογές έχει ο Ζελένσκι; Με βάση τη μέχρι τώρα στάση του να παραδώσει εδάφη που δεν τα έχουν κατακτήσει τα ρωσικά στρατεύματα, μου φαίνεται απίθανο. Συνεπώς, κινείται σε έναν μονόδρομο. Πόλεμος μέχρι τελικής πτώσεως, εκτός αν ο Ντόναλντ Τραμπ, με τις ευμετάβλητες συμπεριφορές του, αποφασίσει να βάλει απέναντί του τον Βλ. Πούτιν. Ένα σενάριο το οποίο, με βάση τα δεδομένα, μοιάζει απομακρυσμένο. Η Ρωσία είναι πλούσια σε πρώτες ύλες χώρα, πρόσφορη για μπίζνες.
Κάπου εδώ δηλώνουν το παρών τους και οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Εκτιμούν πως ο επεκτατισμός είναι δομικό στοιχείο της Ρωσίας του Πούτιν, και μετά την Ουκρανία θα έρθει-όταν συντρέξουν και οι προϋποθέσεις- και η σειρά των Βαλτικών χωρών. Επάνω σε αυτήν τη λογική έχουν εξαγγείλει ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Έτσι, έχουμε εμπλακεί στο σπιράλ της έντασης, καθώς και ο Ρώσος Πρόεδρος δήλωσε τη Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου πως και η Ρωσία είναι έτοιμη για πόλεμο με την Ευρώπη.
Είναι προφανές, πως όλη αυτή η κατάσταση πολύ δύσκολα μπορεί να οδηγηθεί σε εκτόνωση. Η αρχική παρέμβαση του Ντ. Τραμπ, όταν υιοθέτησε το σύνολο των ρωσικών θέσεων, μάλλον περιέπλεξε και άλλο το πρόβλημα. Η εν συνεχεία υπαναχώρησή του, υπό την πίεση των Ευρωπαίων συμμάχων, έφερε νέο κύκλο άκαρπων επαφών με τον Βλ. Πούτιν.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, να συνεκτιμήσουμε και τη διαφωνία που φαίνεται να υπάρχει μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τον όλο χειρισμό του ουκρανικού. Ο Μ. Ρούμπιο παίρνει τις αποστάσεις του από τον Πρόεδρό του, εκφράζοντας ένα κομμάτι του Ρεπουμπλικανικού κόμματος.
Το ερώτημα είναι: Η τέταρτη επέτειος της εισβολής θα βρει τους αντιπάλους στα μέτωπα;