«Δεν έχει έρθει η μαμά μου. Και εγώ την ψάχνω»

Πριν πολλά χρόνια γνωστός ρεπόρτερ, παρακολουθώντας το τότε –καμία σχέση με το σημερινό– ράλι των τιμών, έλεγε on air απευθυνόμενος στον παρουσιαστή, μια φράση που έγινε σλόγκαν «Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας!»
Τότε ακουγόταν αστείο κι άντε υπερβολή. Σήμερα μοιάζει σχεδόν αφελής. Γιατί ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μας δεν είναι απλώς ακριβός. Είναι σκληρός, βίαιος, μοναχικός. Και, το χειρότερο, συχνά εντελώς αδιάφορος απέναντί τους.

Τα πράγματα ζορίζουν. Και δεν ζορίζουν μόνο οικονομικά. Ζορίζουν θεσμικά, ηθικά, κοινωνικά. Ζορίζουν εκεί που κάποτε πιστεύαμε ότι υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας. Και αυτό φαίνεται καθαρά σε δύο πρόσφατα περιστατικά που δεν είναι «ατυχείς εξαιρέσεις». Είναι συμπτώματα.

Το πρώτο είναι σχεδόν αβάσταχτο να το σκεφτείς. Δύο γονείς που παλεύουν να σώσουν το παιδί τους από τα ναρκωτικά. Όχι με τιμωρίες, αλλά με όρια. Δεν τον άφηναν μόνο, δεν του έδιναν λεφτά, τον έπαιρναν μαζί τους παντού. Σε ένα πάρτι, λίγες μέρες πριν, ο γιος εξαγριώνεται. Ζητά χρήματα. Για ηρωίνη. Δεν του δίνουν. Φεύγουν άρον άρον. Και τη νύχτα τούς μαχαιρώνει στον ύπνο τους.

Τι να έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, οι διάσημοι, πάμπλουτοι και Χολιγουντιανοί; Ποιο «σωστό» εγχειρίδιο γονεϊκότητας προβλέπει ότι η προσπάθεια να σώσεις το παιδί σου μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή σου; Τελικά, όχι μόνο δεν μπορείς να σώσεις όποιον δεν θέλει να σωθεί, αλλά καμιά φορά αυτός ο κόσμος σε σκοτώνει κι από πάνω.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχαμε και στη χώρα μας ένα σοκαριστικό περιστατικό. Ένα ανήλικο κορίτσι, 16 ετών, πηγαίνει στον ανακριτή. Μόνη. Χωρίς γονείς. Χωρίς παιδοψυχολόγο, παρότι αυτό είναι υποχρεωτικό. Της διορίζει δικηγόρο ο ανακριτής. Απολογείται μόνη. Και η «λύση» που αποφασίζει η Δικαιοσύνη για ένα παιδί είναι η προφυλάκιση. Φυλακή.

Έξω από τα δικαστήρια, μια μετανάστρια μητέρα –σε διάσταση με τον αστυνομικό σύζυγό της– προσπαθεί να σταθεί όρθια ενώ τα ΜΜΕ περιμένουν να τη «σκίσουν». Φοβήθηκε; Της είπε όντως κάποιος «φύγε, μη σε βάλουν κι εσένα φυλακή για παραμέληση ανηλίκου»; Ποιος ξέρει. Και το κορίτσι λέει: «Δεν έχει έρθει η μαμά μου. Και εγώ την ψάχνω».

Εδώ δεν χωρά ανάλυση. Μόνο δάκρυα. Για το παιδί που πρώτα τράβηξε μαχαίρι στο σχολείο και μετά στάθηκε μόνο. Για τη μάνα που δεν έκανε όσα έπρεπε ώστε να μην έχει ποτέ καν θέληση να χτυπήσει τη συμμαθήτριά της, πόσο μάλλον να τη μαχαιρώσει. Αλλά και που δεν βρέθηκε δίπλα της. Για μια κοινωνία που καταναλώνει φυλακίσεις ανηλίκων σαν θέαμα.

Και κάπου εδώ, δεν γίνεται να μη θυμηθούμε ότι από αυτή τη στήλη και από τη “ΜτΚ” τα γράφουμε αυτά ξανά και ξανά. Ότι το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο. Ότι η βία μεταξύ ανηλίκων δεν είναι «μόδα» ούτε «υπερβολή των social media». Είναι εδώ. Και χειροτερεύει.

Το είδαμε στα βίντεο. Ανήλικοι να χτυπούν, να εξευτελίζουν, να τρομοκρατούν. Χωρίς φόβο. Χωρίς αναστολή. Και ναι, είδαμε και κορίτσια. Κορίτσια σε κατάσταση έξαρσης, σχεδόν μεθυσμένα από οργή. Και όχι, δεν συμβαίνει μόνο σε «δύσκολες» οικογένειες. Συμβαίνει παντού. Ακόμα και σε σπίτια που θεωρούνται «καλά». Αυτό είναι που τρομάζει περισσότερο. Ότι οι μηχανισμοί στήριξης, ελέγχου και προστασίας απλώς δεν φτάνουν πια.

Και μέσα σε όλα αυτά, ακούμε για καμπάνιες, μέτρα, εξαγγελίες. Αλλά η πραγματικότητα φωνάζει ότι χρειαζόμαστε κάτι βαθύτερο. Μια άλλη αντιμετώπιση. Μια κοινωνία που θα αγκαλιάζει πριν τιμωρήσει. Που θα προστατεύει πριν φυλακίσει. Που θα βλέπει το παιδί πριν δει τον «παραβάτη». Που θα φροντίσει τα παιδιά να είναι παιδιά κι όχι κακοποιοί.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 21.12.2025