Κάθε φορά που μία ελληνική ομάδα ανακοινώνει την πρόσληψη νέου προπονητή, το ερώτημα που σχεδόν αυτόματα τίθεται είναι «πόσους μήνες θα αντέξει μέχρι να απολυθεί;». Όταν μάλιστα η πρόσληψη γίνεται λίγο πριν από την έναρξη της σεζόν, η συζήτηση αποκτά άλλη διάσταση, καθώς συνδέεται με την εθνική γιορτή για το έπος του 1940.
«Άραγε θα προλάβει την παρέλαση;», διερωτώνται οι φίλαθλοι στα καφενεία και στα social media και αμέσως μετά πέφτουν τα πρώτα στοιχήματα σχετικά με το ποιος θα «καρατομηθεί» πρώτος, πριν τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου.
Η παράδοση της πρόωρης απόλυσης προπονητών τηρήθηκε και φέτος, αφού μετά και την απομάκρυνση του Στέλιου Μαλεζά από τη Λάρισα, έχουμε ήδη φτάσει τις δέκα αλλαγές τεχνικής ηγεσίας στη Super League.
Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΛ έχουν κάνει δύο αλλαγές ενώ από τις 14 ομάδες της Super League, μόλις έξι συνεχίζουν με τον ίδιο τεχνικό από το ξεκίνημα της περιόδου.
Αν συνυπολογίσουμε και τις αποχωρήσεις προπονητών στη δεύτερη τη τάξει επαγγελματική κατηγορία (στην κορυφή βρίσκεται η ασυναγώνιστη Ηλιούπολη με πέντε αλλαγές, αλλά σε καλό δρόμο βρίσκεται και ο Ηρακλής του Παναγιώτη Μονεμβασιώτη που ήδη έχει απολύσει δύο τεχνικούς), καταλήγουμε σε ένα σύνολο 28 απολύσεων, από το καλοκαίρι έως και σήμερα.
Η επίδοση αυτή καθιστά την Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ιδιότυπο αυτό σπορ και αν ρίξει κανείς μία ματιά στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, διαπιστώνει ότι μόνον η γειτονική Τουρκία, που μετρά έως τώρα 22 απολύσεις, θα μπορούσε να μας κοντράρει.
Στην τρίτη θέση βρίσκεται το Βέλγιο με δέκα αλλαγές, στην τέταρτη η Τσεχία με εννιά, ενώ στις ποδοσφαιρικά προηγμένες χώρες βλέπουμε πολύ λιγότερες αποχωρήσεις. Συγκεκριμένα, σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία και Πορτογαλία έχουν καταγραφεί από έξι έως οκτώ αλλαγές.
Στη χώρα μας ευδοκιμεί και η εκ πρώτης όψεως παράδοξη πρακτική της επιστροφής προπονητών που είχαν απολυθεί παλιότερα, από την ίδια διοίκηση. Σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, ο απολυθείς τεχνικός δεν έχει συναινέσει στη λύση του συμβολαίου του και εξακολουθεί να πληρώνεται, χωρίς να δουλεύει.
Όταν προκύψει, λοιπόν, ζήτημα απομάκρυνσης και του διαδόχου του, η επιστροφή στον πάγκο του τεχνικού που εξακολουθεί να μισθοδοτείται από την ΠΑΕ, είναι, κατά κανόνα, η ευκολότερη λύση.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου, αλλά οι πρόεδροι των ΠΑΕ φροντίζουν ώστε να είναι διασκεδαστικό. Θα ήταν άδικο να μην τους το αναγνωρίσουμε.
